വാക്കിന്റെ കണ്ണാടി
താമരപ്പൂവിലിരുന്നൊരു ദേവിയെ
താരാട്ടു പാടിയുണര്‍ത്തി നീ സൗമ്യനായ്
നാഴിയില്‍ നന്മയളന്നൊരു ഗ്രാമത്തെ
നാവിന്‍ മൊഴിയില്‍ പകര്‍ത്തി നീ ശാന്തനായ്
പിന്നെയും പിന്നെയും നാരായ മുനയിലെ
പിന്മുടിയില്‍ത്തുളസിപ്പൂവു വെച്ചു നീ
ആകാശദീപങ്ങളെസ്സാക്ഷി നിര്‍ത്തി നീ
ആഗ്നേയശൈല സിന്ദൂര സങ്കല്പമായ്
ഇത്തിരിപ്പോന്ന കൈക്കുമ്പിളില്‍ച്ചേലാര്‍ന്ന
മുത്തും പവിഴവും വാക്കാല്‍ നിറച്ചു നീ
അമ്മ തന്‍ കണ്ണില്‍ മഴക്കാറു കണ്ടതും
അച്ഛനാം മണ്‍വിളക്കായി നീ പൂത്തതും
വിങ്ങലിന്‍ പ്രേമം പകുത്തതും, നെഞ്ചകം
വിങ്ങിക്കരയും നിലാവിനെച്ചേര്‍ത്തതും
വീണുടയാത്തൊരു സൂര്യ കിരീടമായ്
വീണ്ടും കൊതിക്കുന്ന സംഗീതമായതും
പാട്ടിന്റെ പാലാഴി ഞങ്ങള്‍ക്കു തന്ന നീ
പട്ടു പുതച്ചു കിടക്കുമ്പൊഴും-പട്ടു-
പോകാതെ സത്യമാം ചന്ദനം ചാലിച്ച
വാക്കിന്റെ കണ്ണാടിയാണു നീ ഞങ്ങളില്‍
-മനോജ് മനയില്‍
(എന്റെ നാട്ടുകാരനായ പാട്ടുകാരനു്,
ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗിരീഷേട്ടനു്)
